Als advocaat van social media probeerde ik alle nieuwe netwerken uit zodra ze op mijn radar kwamen. Samen met alle ‘vaste social media vriendjes” migreerden we van netwerk naar netwerk en vele connecties bestaan nog steeds, zelfs met mensen die ik nog nooit in het echt heb ontmoet. Sceptische collega’s destijds (dan hebben we het over 2005-2006) vroegen me altijd 2 dingen, of ik dat ook allemaal écht ging gebruiken. Nu tien jaar later kunnen we daar leuk op terug kijken, vele van de netwerken die ik destijds dagelijks gebruikte, gebruik ik nu incidenteel of niet meer, en de netwerken die ik nu dagelijks gebruik bestonden toen nog niet of waren niet voor ons beschikbaar.
De andere vraag was steevast: ben je niet bezorgd om je privacy.
Hier komt het
Mijn reactie was altijd tweeledig, als eerste begon ik met “tenzij ik 100% ‘off the grid’ ga, vrees ik dat ik weinig privacy heb. Mijn telefoon weet waar ik ben en mijn zoekprofiel en mijn mail (Google) weet meer over mij te vertellen dan mijn eigen ouders”. Om aan te vullen met “ik zal over een jaar over 20 pas weten hoe erg ik dit vind, voor nu ben ik blij met het gemak dat het oplevert” … (famous last words).
Zelf beschik ik over een aardig moreel kompas. Ik wéét dat ik van alles en nog wat van jou te weten kan komen, zo handig ben ik inmiddels ook wel. Maar ik vind persoonlijk dat het niet altijd kan. Iets via Marktplaats overkopen van iemand die ik niet ken: deels oke. De nieuwe verkering van je maatje opzoeken en analyseren? Niet oke. Ik vind gewoon dat je het niet moet doen omdat je het kan, het is in mijn ogen gewoon niet oke om iemands privacy te schenden. Dat de informatie voor het oprapen ligt, wil nog niet zeggen dat je het moet gebruiken. Zo is het in mijn ogen ook niet oke om de sms’en op de telefoon van je partner of je kind te lezen, diens post of diens zakken te legen, niet dat het geheim moet zijn. Het zit hem in het gebaar van het niet doen, het niet lezen van wat niet aan jou is gericht. Een lastig gebaar om te hanteren middels social media overigens.
Anno 2015
Deze post begon ik met “Ik ben niet naief, of wel?”. In de aanloop van wederom een aardverschuivende privacy-statement van Facebook, die hordes aan Stockholm-syndroom leidende schapen tot paniek zal dwingen, lees ik het onderstaande bericht van onderzoeksjournalist Nafeez Ahmed op Medium.com.
Tien jaar geleden had ik waarschijnlijk niet geweten wat ik moest met de informatie dat de NSA en de CIA investeerders zijn geweest van de startup Google… echter nu anno 2015 moet ik toch even slikken.